Rozdział 2.

Leżałam wygodnie na sofie oglądając telewizję. Byłam zmęczona po całym dniu zwiedzania. Aż trudno mi uwierzyć, że to już 3 dzień. Jeszcze tylko 2 dni i uwolnię się od niego, brr.
Ten idiota (tak, mam na myśli Harry'ego) gdzieś poszedł, więc byłam sama. No, nie całkiem, bo była u mnie Amy, właśnie przed chwilą wyszła.
- Cześć, skarbie. - usłyszałam kroki.. tak, to były te kroki. I to 'cześć, skarbie'. Pf.
- Nie jestem żadnym twoim skarbem. - odpowiedziałam surowo.
- Okej, okej. Tak tylko mówię... - powiedział ściszonym głosem.
- To nie mów.
Ugh, jaki on jest żałosny. Nienawidzę go. Nienawidzę jego i tego jego głupiego kumpla. Obydwoje są siebie warci. Miałam ochotę wyjść z tego pokoju i pójść do domu.
- Zjesz coś? - spytał.
- Nie. Jakbym była głodna, to bym chyba już coś jadła, no nie?! - warknęłam.
Nie poszedł do kuchni, tylko podszedł do sofy i usiadł na niej obok mnie.
- Dlaczego ty mnie tak nienawidzisz? - zapytał. Nigdy bym się nie spodziewała takiego pytania. W tym momencie, po raz pierwszy zobaczyłam go ze smutną miną. Pierwszy raz. Nawet zrobiło mi się go żal...
- T-to nie tak... - odwróciłam się przodem w jego stronę. - To nie tak, że ja cię nienawidzę... po prostu... nie podoba mi się to, jaki jesteś... - spuściłam wzrok na podłogę. Nie chciałam spotkać się z jego oczami.
- Czyli, że jaki jestem?
- Eh, no wiesz... - trudno mi było to powiedzieć. Chciałam to zrobić w taki sposób, aby go nie urazić. - Spotkałam się z wieloma opiniami na twój temat...no i... i wiesz..większość z nich były negatywne..
- Wierzysz ludziom, którzy nie mają o mnie bladego pojęcia? - spytał z niedowierzającą miną - Wierzysz ludziom, którzy nawet mnie nie znają..
- Nie..to znaczy..tak.. - zrobiło mi się strasznie wstyd. Nienawidziłam go bezpodstawnie. Rzeczywiście, ci ludzie nie byli z naszej klasy i nawet nie znali Harry'ego. - Przepraszam.. - wyszeptałam. - Przepraszam, że nawet nie chciałam cię poznać i zobaczyć, jaki jesteś na prawdę, tylko od razu cię oceniałam...wybacz.
- Ja też powinienem cię przeprosić... - zaczął.
- Za co? To ja byłam największym powodem naszych kłótni..
- To ja cię prowokowałem. Wiem o tym.
- Uh, może zapomnijmy o tym? Zacznijmy od nowa.. - spytałam z nadzieją. Po tej krótkiej rozmowie trochę wywnioskowałam i on wcale nie jest taki zły..
- Czemu nie... - jego twarz rozpromieniła się. Mogłam ujrzeć jego małe dołeczki w policzkach, które były bardzo słodkie. - Harry. - wyciągnął do mnie rękę. - Jak od nowa, to przedstawić się trzeba.
- Haha, no tak. - zaśmiałam się - Lucy, albo 'Lu'. Jak tam wolisz.
Siedzieliśmy i rozmawialiśmy, poznawaliśmy się nawzajem. Źle zrobiłam, że uwierzyłam tym ludziom. Straciłam tyle czasu, który mogłabym spędzić z Harry'm. On jest na prawdę dobrym człowiekiem.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Obudziły mnie poranne promyki słońca wdzierające się do pokoju. Obróciłam się w drugą stronę, aby zobaczyć, która jest godzina. Na skraju łóżka siedział Harry, a w rękach trzymał tacę z jedzeniem.
- Harry? A co ty... - przykryłam się bardziej - co ty tu robisz?
- Przyniosłem ci śniadanie...no wiesz, tak 'na zgodę'. - uśmiechnął się.
- Długo już tu siedzisz? - spytałam, biorąc jedną kanapkę z tacy.
- Trochę.. jesteś słodka, jak śpisz.
- Ej, Styles! - zaśmiałam się. - Przestań...
- Okej, okej...

~~~~~~~~~~kilka godzin później~~~~~~~~~~~
Chodziliśmy uliczkami i zwiedzaliśmy różne zakątki Lake Discrit National Park. Ciekawe miejsce. Można było popływać łódkami i takie tam. Ledwie ledwie udało mi się zaciągnąć Amy na żaglówkę. Cholernie się bała, ale jakoś wytrzymała.
Weszliśmy na mały szczyt gór, nawet nie na szczyt. Na tabliczce było napisane '869 m n.p.m.', więc nie tak całkiem daleko i wysoko. Usiedliśmy przy jakimś jeziorku, czy tam rzece i rozmawialiśmy. To już było ostatnie miejsce na dziś.
- I jak ci się tu podoba? - spytała Amy.
- Jest całkiem całkiem. I nawet się z Harry'm pogodziłam, uwierzysz? - powiedziałam chichocząc.
- No nie gadaj! - wybałuszyła swoje oczy niedowierzając moim słowom - Ty, Harry, pogodzeni? Jak to możliwe?
- Cuda się zdarzają..
Po chwili nie było już nikogo. Każdy poszedł do swojego pokoju, a ja sobie dalej siedziałam. Sama. Niezbyt długo, bo za chwilę przyszedł Harry.
- Co tak siedzisz, ślicznotko? - zauważyłam ten jego błysk w oczach, gdy usiadł obok.
- Tak sobie siedzę i rozmyślam... no wiesz.
- Aha.. no tak, wiem. - zaśmiał się.
Wstał z miejsca, podszedł bliżej wody, ukucnął i sprawdził palcami, jaka jest.
- Ciepła? - spytałam, mając w głowie pewien plan.
- No, całkiem. - kiwnął głową.
Po chwili nie było go już na brzegu. Tak, wepchnęłam go do wody! Ale miałam ubaw!
- Lucyy! - wykrzyknął - To nie jest śmieszne! - chichrał się pod nosem.
- A żebyś wiedział, że jest!
Siedziałam śmiejąc się, a po chwili poczułam rękę Harry'ego na swojej.
- Aaaa! Harry! - krzyknęłam - To nie jest śmieszne, błagam cię, będę cała morka! - błagałam.
- Haha, ja też się zmoczyłem. I co? Jakoś żyję. - przycisnął mnie mocniej do siebie. Dotykałam jego torsu, który odciskał się w mokrej koszulce, która prześwitywała, więc było go lepiej widać. Jego zmoczone loki nie były już tak bardzo pokręcone. Ciągle byłam do niego przyciśnięta.
- Jesteś taka piękna. - wyszeptał, patrząc mi w oczy. Moje policzki oblał róż.
- Eh, robi się zimno... - wybrnęłam z tej niekomfortowej sytuacji, na prawdę niekomfortowej.. - Chodźmy do domu.
- A-a, no tak, chodźmy. - i Harry wyglądał na speszonego. Wow.
Gdy doszliśmy do pokoju, od razu spakowaliśmy swoje ubrania. Od tamtej pory, gdy wróciliśmy znad jeziora, nie odezwaliśmy się do siebie słowem. Emocje trzymały górę, zdecydowanie...
___________________________________
Nie było żadnych komentarzy, wejść jest mało...nie dziwię się, nie chce mi się go rozsławiać, heh. Życie leniwca, haha, tak powinien nazywać się mój blog, a ja byłabym jego główną bohaterką. :D Głupia jestem, cześć.

Rozdział 1.

To już dzisiaj! Dzisiaj jest dzień wycieczki szkolnej. Ciekawe, z kim będę dzieliła pokój. No niestety, pokoje i współlokatorów przydzielają nam nauczyciele, eh. Gdyby to ode mnie zależało, nie zastanawiałabym się i wybrałabym Amy. No, ale cóż. Tak już było i zmienić tego nie mogłam.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Lucy! - usłyszałam krzyk mamy z dołu. - Wstawaj! Już dochodzi szósta! - weszła do pokoju i lekko szarpnęła mnie za ramię.

- Juuuż... - powiedziałam przeciągając - Nie mam siły, chce mi się spać. - przykryłam głowę poduszką.

- Chciałaś jechać na ten obóz, to wstawaj!

- Tak, tak. Już wstaję. - odpowiedziałam ziewając.

- Czekam na dole. - wyszła.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Po 2 godzinach jazdy, wreszcie dojechaliśmy na obóz. Wysiedliśmy z autobusu i oczywiście widziałam te cholerne loki - Harry. Był z tym swoim pożal się Boże kumplem, Niallem. Są okropni, gdy ich widzę, przez całe moje ciało przechodzą ciarki. Modliłam się w duchu, aby tu nie podeszli. A jednak.

- No cześć. - poruszył zabawnie brwiami. Chociaż..może nie tak znów zabawnie.
- Czego znów chcesz? - powiedziałam ironicznie.
- Tylko się z tobą przywitałem.. - zmarszczył brwi, ale po chwili się zaśmiał.
- Musimy iść, wybierają nam pokoje. - odpowiedziałam - Chodź, Amy.
[chwilę później]
- Panno Sharmy! - usłyszałam głos nauczycielki, pani Greene - Chodź tutaj!
Ruszyłam szybkim krokiem i podeszłam do pani profesor.
- Tak? - spytałam.
- Mamy dla ciebie pokój i współlokatora. - uśmiechnęła się pod nosem. Lubiłam ją, była całkiem miła. - Ta osoba czeka na ciebie w pokoju 24, w tym domku. Nie będę ci zdradzać, kim ona jest, miej niespodziankę. - zaśmiała się lekko.
- Dobrze, to ja idę. - złapałam za bagaże i poszłam.
Idąc, rozmyślałam, kim może być mój 'współlokator'. Na pewno nie była to Amy, bo ona jeszcze stała czekając na przydzielenie jej pokoju. Okularnica Jenny też nie, Jessy nie.. więc kto to mógł być? Jedynym pocieszeniem było to, że niekoniecznie musiałby być to Harry, bo Niall'owi przydzielono już pokój, przecież ten okropny lokowaty mógł być w pokoju z nim.
Podeszłam do budynku, otworzyłam drzwi i szłam niezbyt długim korytarzem, szukając pokoju z numerem 24. Gdy już go znalazłam, otworzyłam drzwi i na sofie zauważyłam... Harry'ego! Oh, nie! Tylko nie to!
- Mm, witaj, Lucy. - zaśmiał się poruszając nogą. - Tak, wiem, bardzo się cieszysz, że przez te całe 5 dni będziemy mieszkać razem w jednym pokoju!
Pięć. Dni. Pięć dni w pokoju razem z czystym złem. To był chyba sen.. najgorszy sen, koszmar.
- Tak, bardzo się cieszę. - zrobiłam ironiczny uśmiech i poszłam do pokoju położyć walizki. - Idę wziąć prysznic, jakby coś.
- Mogę z tobą? Mrr. - zaśmiał się.
- Weź przestań. - rzuciłam mu opryskliwie ruszyłam w stronę łazienki.
godzinę później: 
Wyszłam spod prysznicu, stanęłam na macie, która stała obok niego i zaczęłam się wycierać. Cholera! Nie wzięłam piżamy! Owinęłam się ręcznikiem, a w duchu modliłam się, aby Harry nie siedział na sofie w 'salonie', jeśli można by takie coś nazwać salonem... Ugh, no mniejsza. Od razu po wyjściu z łazienki, zaklęłam cicho pod nosem...tak. Siedział tam. Siedział i gapił się bezczelnie na mnie.
- Ładnie wyglądasz... - poruszył brwiami. - Tak...seksownie. - zaśmiał się.
- Daruj sobie. - odpowiedziałam, poszłam po bieliznę i wróciłam do łazienki.
_________________________________
Tak, rozdział beznadziejny, wiem. Jakoś nie miałam pomysłu, więc podpowiedziałam sobie pewnym imaginem, tylko trochę go zmieniłam...;)

@myherostyles_
ask- luuvmyzayn

Bohaterowie.

Lucy Sharmy 

Blondynka, 19-latka. Jej oczy mają odcień ciemnoniebieski. Z charakteru 

jest wybuchowa, nie zmienia zdania, nie warto się z nią kłócić - zawsze znajdzie

argument, którym wygra. Jest stanowcza, nie ulega zdaniu innym. Mieszka z mamą,

ponieważ jej rodzice się rozwiedli, a ojciec wyjechał za granicę. Jest jej dobrze z

matką, świetnie się dogadują. Jej najlepszą przyjaciółką jest rówieśniczka Amy. Inni

mówią na nią 'Lu'. Uczy się.

Harry Styles

Brązowowłosy 19-latek o zielonych oczach. Lubi się bawić, uważa, że trzeba

'żyć, póki jest się młodym' i dlatego czasem zawala noce. Lucy go nienawidzi.

Uważa, że jest prostacki, zachowując się jak 'boss', chociaż według niej nim

nie jest. Mięknie, gdy zaczyna się temat o uczuciach. Wtedy się zacina i zmienia

temat. Nie lubi o tym mówić. Mieszka ze swoją siostrą, Anne.

Amyson Brown 
Blondynka, ma 19 lat. Jej oczy są jasno niebieskie. Dusza towarzystwa, sympatyczna, gadatliwa.
Jest najlepszą przyjaciółką Lucy. Świetnie się dogadują, powierzają sobie każde sekrety.
Wiecznie uśmiechnięta i radosna. Jej pasją jest rysowanie.

Niall Horan
Farbowany blondyn, 19-latek. Jest najlepszym przyjacielem Harry'ego. Śmieje
się z niczego, wiecznie uśmiechnięty. Nie zna takiego słowa jak 'ból' czy 'smutek'.
Jest łamaczem kobiecych serc. Jego nastawienie jest inne tylko dla Amy, bo jest
w niej zakochany. Ona nie odwzajemnia jego uczuć, wręcz przeciwnie, nienawidzi
go. Uważa, że jest głupim prostakiem, bo zadaje się z Harry'm, który nie jest 'ideałem'
dla Amyson.

No, to tyle ;) Muszę rozsławić bloga, argh.